شانزده

امروز هم قرار است از یکی دیگر از همکاران سایت برساد سپاسگزاری کنم.

پریوش رشیدی یکی دیگر از همراهان سایت برساد است، شاید باور کردنش سخت باشد اما پریوش خانم یکی از پرکارترین خبرنگاران سایت برساد است. یک مادربزرگ مهربان که نه تنها فعالیت اجتماعی و مددکاری چشمگیری دارد، نه تنها به مدارس زرتشتی کمک می کند، نه تنها در خانه فرهنگ و هنر زرتشتیان مسئولیت دارد و… بلکه با وجود همه این موارد هر گاه با ایشان تماس می گیرم ازش می خواهم که برای تهیه خبر و گزارش به برنامه ای برود، در بسیاری از مواقع می پذیرد، شاید بیمار باشد، شاید کار داشته باشد، شاید برنامه دیگری داشته باشد، اما همکاری و در واقع بهتر بگویم فداکاری می کند و به آن برنامه می رود.

پریوش خانم هنوز برنامه در حال برگزاری است که عکسهای آن را می فرستد و هیچ گاه نمی پرسد که مثلا چرا خبر را دیر کار کردی، چرا فلان عکس را کار نکردی و یا چرا عکسهای کمی انتخاب کردی؟ پریوش خانم با وجودی که ما در برساد هیچ کاری برایش نمی کنیم حتی گاهی از عکسهایش هم انتقاد می کنیم، با مهربانی تمام همراه برساد است و حتی تشکر هم می کند.

راستش را بخواهید به نظر من همراهی افرادی مثل پریوش خانم از تعریف و تمجید خیلی ها ارزشمندتر است، اصلا همین که فکر می کنم برساد برای یکی مثل پریوش خانم آنقدر اهمیت دارد که زمان و انرژی اش را صرف این سایت می کند، به برساد افتخار می کنم و مطمئن می شوم که راه را درست رفته ایم.

خیلی از افراد، این روزها وقتی من را می بینند می گویند: برساد را تعطیل نکن. ای کاش دوستانی که علاقه مند هستند برساد بماند، به جای اینکه بگویند برساد را تعطیل نکن، همچون پریوش خانم با یک موبایل معمولی همراه ما بودند. نه اینکه از چند برنامه در طول هفته عکس بگیرند، بلکه به اندازه سه ساعت در طول هفته فرصت بگذارند و از یک برنامه عکس بگیرند و ارسال کنند، بعد انتظار داشته باشند که یک نفر دیگر تمام هفته اش را به برساد اختصاص دهد.

باید بگویم پریوش خانم هم در زمره اقوام ما است و می بایست در روز اول هم به ایشان اشاره می کردم اما امروزدر مورد او نوشتم و می خواهم به خودش بگویم: خیلی ممنون که هستی، خیلی ممنون که این قدر خوبی، خیلی ممنون که ما را دوست داری.