وقتی جام جان باختگان، بزرگترین رویداد جامعه زرتشتی باشد، آنگاه هماهنگ کننده جام هم حداقل در پنج روز جام، جایگاه خیلی ویژه ای پیدا می کند، اما این جایگاه ویژه مستلزم تلاش بسیار و تحمل سختی های فراوان است.

گفتگو با شایان رستمی، هماهنگ کننده چهل و یکمین دوره جام جان باختگان، بدین صورت انجام شد که پرسشها را برایش فرستادیم و وی در طول زمان برگزاری جام، هر زمان که فرصت می کرد، به پرسشها از طریق ارسال فایل صوتی پاسخ می داد و همانطور که در طول گفتگو می خوانید بخشی از پرسشها ساعت ۵ صبح پاسخ داده شده است.

قبل از آغاز مصاحبه از تلاش شایان رستمی و دیگر هموندان کانون سپاسگزاریم.

بهسازی زمین های والیبال و بسکتبال و فوتبال یکی از موضوعاتی است که اخبار متفاوتی از آن منتشر شده است، نقش کانون در اجرایی شدن این پیشنهاد چه بود؟

واقعیت این است که در اوایل اردیبهشت ماه، در نشست هفتگی انجمن زرتشتیان تهران حضور یافتیم، دبیرکانون، مسئولین کمیته والیبال، بسکتبال و فوتبال جام نیز دراین جلسه حضور داشتند. رفتیم آنجا و از مشکلاتمان گفتیم که جامی را برگزار می کنیم که می شود گفت بزرگترین برنامه جامعه زرتشتی است و الان خیلی مشکل داریم، چمن فوتبال مثل موکت شده است، زمین والیبال شیب دارد و هر سال تعداد زیادی مصدوم داریم، در مورد بسکتبال هم زمین خیلی ترک دارد و نیاز به بازسازی دارد. با توجه به اینکه جامعه به جام احتیاج دارد، لطفا با ما همکاری و همیاری کنید. سال قبل قرار بود سالن خراشه به جام برسد اما نرسید، امسال البته نرسیده است ولی این سالن جای تماشاچی ندارد و ظرفیت این تعداد تماشاچی را ندارد.

هفته بعد تماسی با یکی از اعضای انجمن داشتم، که قول پیگیری داد و پیشنهاد داد که جهت زمین والیبال را تغییر دهیم و کف آن را با رنگ های ورزشی و ترکیبی از مواد مخصوص پوشش بدهیم، من هم گفتم به نظرم بد نیست، پنج شنبه همان هفته، با حضور دکتر نمیرانیان، فرنشین انجمن، بازدیدی از مارکار داشتیم، همانجا با پیمانکار تماس گرفتیم و آمد و صحبت های اولیه را انجام دادیم، درجلسه بعدی که با انجمن داشتیم، این مورد به تصویب رسید و با پیمانکار قرارداد بستیم، وقتی کار را شروع کردیم به اعضای انجمن از جمله ساسان نیکنام، مشکل کمبود جایگاه تماشاچی را مطرح کردیم، وی در این زمینه طرحی پیشنهاد داد که سکوی ۵ طبقه ساخته شود، برآورد هزینه جایگاه تماشاچی حدود ۱۲۰ میلیون تومان بود، چ+ون واقعا دوست داشتم که نشان بدهم کانون قدردان انجمن است، به انجمن گفتم که قسمتی از این هزینه را تقبل می کنیم و ۵۰ میلیون تومان آن را به عهده گرفتیم و از طریق خیراندیشان و بخشی از درآمدی که از تبلیغات داشتیم، این هزینه را تامین کردیم.

در ادامه برای زمین بسکتبال به دنبال خیراندیش گشتیم، خوشبختانه نیک اندیشانی همکاری کردند از جمله گروهی از زرتشتیان کالیفرنیا، مبلغی را تقبل کردند و بدین ترتیب صفر تا صد هزینه بهسازی زمین بسکتبال را کانون تامین کرد. بدین ترتیب ما هم سازندگی در مارکار داشتیم و صرفا استفاده کننده نبودیم. خداراشکر که بازیکنان نیز خیلی راضی هستند، فکر می کنم این کار یک جهش بزرگی بود برای جام جان باختگان به عنوان تنها جامی که به صورت چند رشته ای به صورت مستمر برگزار می شود. بدین ترتیب توانستیم کار مثبتی با کمک انجمن و کانون و با تعامل هر دو سازمان انجام دادیم.

یک زمانی گروهی از هموندان کانون دانشجویان زرتشتی از هفته ها قبل از آغاز جام جان باختگان در مارکار تهرانپارس حضور می یافتند و در تلاش برای آماده کردن مارکار برای این مسابقات بودند، آِیا هنوز هم اینگونه است؟

امسال به دلیل تغییراتی که داشتیم تقریبا دو ماه قبل از جام، هر ماه بچه های فنی به مارکار می رفتند و آنجا را سرویس می کردند، لامپ هایی که لازم بود تعویض شود، کارهای فنی که باید برای زمین های ورزشی انجام شود، را انجام دادند.

همچنین یک ماه قبل از جام نیز کمیته تمام رشته ها، در داخل مارکار جلسه توجیهی گذاشتند و با شرایط زمین و محوطه آشنا شدند و نیازهایی که داشتند را اعلام کردند، تجربه ده ساله من در جام حاکی از این است که امسال هموندان کانون، تلاش بیشتری داشتند و با عشق و امید به اینکه ورزشکارانی که به جام می ایند راضی تر باشند، این تلاش ها را انجام دادند.

امسال در تمام زمین ها سعی کردیم که یک رشدی داشته باشیم و همه برای کمک آمدند و اگر نگوییم این تلاش ها بیشتر از سال پیش نبوده، مطمئنا کمتر هم نبوده است.

جام جان باختگان رویدادی است که در واقع زرتشتیان تهران میزبان آن هستند، آیا واقعا امکانات انجمن ها و ارگان های دیگر برای برگزاری جام در اختیار کانون قرار می گیرد؟

کانون جایی از خودش ندارد و صرفا با تعامل و همکاری با دیگر انجمن ها است که جام را برگزار می کند، مارکار را از انجمن زرتشتیان تهران می گیرد، سالن اشا را از انجمن زرتشتیان مقیم شریف آباد می گیرد و به عنوان خوابگاه بانوان در نظر می گیرد، هیات اجرایی مارکار همکاری می کند، انجمن شهرستان ها با کمک مالی همکاری می کنند.

برخی امکانات نیز خود کانون می آورند.

یکی از مشکلات اصلی جام، خوابگاه ورزشکاران شهرستانی است که متاسفانه با امکانات حداقلی مهیا می شود واز سوی دیگر اسکان همراهان ورزشکاران به ویژه در رده نونهالان موضوعی است که کانون و ارگان های تهران به ان توجهی نمی کنند، چرا؟

امسال برای پخت غذا، آشپز را به داخل مارکار آورده ایم و در همانجا آشپزی انجام می شود تا هم نظارت بیشتری بر کار آشپز داشته باشیم و هم غذا سرد نشود، از طرف دیگر ما کمترین افزایش قیمت را برای غذای خوابگاه در نظر گرفته ایم، برای هر وعده غذایی حدود ۷۰ هزار تومان در نظر گرفته ایم و غذایی که آماده می کنیم قیمت آن خیلی بیشتر از این قیمت ها است، هدف ما این بود که با توجه به گرانی ها، کسی که از شهرستان لطف می کند و می آید، یک هزینه حمل و نقل را باید پرداخت کند و تلاش کردیم که خیراندیش جذب کنیم تا جایی که می توانیم هزینه خورد و خوراک را کاهش بدهیم.

همچنین برای همه ورزشکاران خوابگاه، ملحفه و روبالشتی و حوله یکبار مصرف گذاشتیم.

از طرف دیگر حدود ۱۰۰ بالش نو با روبالشی خریداری کردیم که مشکل هر ساله در این زمینه حل شده باشد.

می خواهم بگویم با توجه به امکاناتی که داشتیم خیلی تلاش کردیم و قطعا هنوز کمبود داریم اما حرکت مان روبه جلو است و امیدوارم در سال های آینده راهکارهای بهتری پیدا کنیم.

باید بگویم امکاناتی که ما داریم را با امکانات مثلا سازمان های یزدی نمی توان مقایسه کرد که خوابگاه و پذیرشگاه نزدیک دارند، ما چنین امکاناتی نداریم. از ورزشکاران می خواهم که اگر حرکت رو به رشد را دیدند، به ما انتقال دهند تا انرژی بگیریم و بابت کاستی ها پوزش می طلبم.

داوری از مهمترین موضوعات جام جام باختگان است که نقش مهمی در اعتبار این مسابقات دارد، امسال در رشته های تیمی داوران زرتشتی حضور دارند یا غیر زرتشتی؟ در رشته های انفرادی داوران کیستند، فقط از هموندان کانون خواهند بود یا داوران دیگری هم دعوت به همکاری کرده اید؟ چه راهکاری برای نظارت بر عملکرد داوران دارید؟

برای بعضی رشته ها همانند فوتبال که حساسیت برانگیز هستند و خود بازیکنان درخواست داشتند، ما همیشه داور لیگ و سوپرلیگ از بیرون می آوردیم، امسال هم برای هر بازی هزینه زیادی برای داوری شده است. البته امکان دارد که داوران هم اشتباه کنند، اما تلاش کردیم که این اشتباه را به حداقل برسانیم.

در رشته بسکتبال امسال، از چند داور غیرهمکیش هم استفاده کردیم، چون سال گذشته شک و شبهات و ناراحت هایی پیش آمد. ما دیگر نمی خواهیم حتی یک درصد به خاطر داوری، همازوری و حضور تیم ها کمتر شود در نتیجه داور غیرهمکیش هم اوردیم. در زمینه بسکتبال با صاحب نظران و کارگروه ورزشی صحبت کردیم و موافقت انها را گرفتیم و آقای تقوی، ناظر بازی های تیم ملی را دعوت کردیم که قضاوت بازی های حساس را انجام دهد، بازی هایی که خود تیم ها تقاضای داور غیر زرتشتی داشتند.

در مسابقات والیبال همانند جام تخصصی وهمن از داوران زرتشتی استفاده می کنیم.

سالن بابک خراشه، بالاخره افتتاح شد و برق آن هم متصل شد، فرنشین انجمن زرتشتیان تهران، پارسال گفت که به دلیل مشکل برق امکان استفاده از این سالن در جام وجود ندارد، امسال چی؟

امسال بازی ها در سالن خراشه هم انجام می شود و مدیریت سالن با ما همکاری می کند، ما از دو هفته قبل جام، زمان هایی که به سالن احتیاج داشتیم را اعلام کردیم و در آن زمان ها سالن در اختیار ما هست، واقعا هم سالن با کیفیتی است و بخشی از مسابقات رشته های والیبال، بسکتبال و رشته شنا در آن سالن برگزار می شود.

مصدومیت ورزشکاران یکی از اتفاقات اجتناب ناپذیر در جام است، کمیته پزشکی چه پیش بینی هایی در این زمینه دارد؟ آیا برنامه هایی همچون هماهنگی با بیمارستان، حضور اورژانس، حضور پزشک را در جام شاهد خواهیم بود؟

ما طبق سال های گذشته با اورژانس تهران هماهنگ کردیم و در جام حاضر هستند، از اولین بازی تا آخرین دیدار یک آمبولانس در مارکار حضور دارد. همچنین از پزشکان زرتشتی هم دعوت کردیم که همراه کمیته کمک های اولیه باشند، که دکتر آرش دری قبول زحمت کرد و امسال از اولین بازی تا آخرین بازی در کمیته حضور دارد و بسیار از او سپاسگزاریم.

می خواهم تاکید کنم که ما به سلامتی ورزشکاران بسیار اهمیت می دهیم و همچنین از داروخانه خورشیدیان و زرتشتیانی که برای تامین دارو و وسایل مورد نیاز برای سلامتی ورزشکاران همکاری می کنند، سپاسگزاریم.

کانون دانشجویان زرتشتی، مهمترین رویدادهایی که در مارکار تهرانپارس برگزار می شود را انجام می دهد، آیا انجمن هیچ گاه در هنگام ساخت و سازها و بازسازی ها در مارکار، دیدگاه هموندان کانون را می پرسد؟

انجمن زرتشتیان تهران، لزوما وظیفه ای ندارد از ما مشورت بگیرد، اما هر ازگاهی از ما نظر می خواهد. به نظرم همانند امسال که تعامل وجود داشت، اگر تعامل باشد، خوب است، همانند ساخت جایگاه تماشاچیان که با همفکری و تعامل انجام شد.

با وجود اینکه هموندان کانون با کمترین امکانات تلاش زیادی برای برگزاری جام دارند، اما بخشی از ورشکاران هیچ گاه خود را همراه کانون نمی بینند و فقط به کاستی ها نگاه می کنند، دلیل آن را چه می دانید؟

واقعیتش من هم از این موضوع دلگیر هستم، انگار مردم یا جامعه خود را از کانون جدا می دانند. در حالی که همین اعضای کانون وقتی جدا می شوند در همین خانواده هایی هستند که از کانون انتقاد می کنند، یعنی کانون به وسیله همین خانواده هایی تشکیل می شود که هر از گاهی از آن انتقاد می کنند و فردی نمی آید ببینید که چه قدر برگزاری این برنامه سخت است، چه قدر هماهنگی آن سخت است.

آواز دهل شنیدن از دور خوش است، می آیند می گویند چرا نظم مسابقات فوتبال اینجوری بود؟ در صورتی که نمی دانند وقتی می خواهید فقط همین بازی های فوتبال را برگزار کنید، از روز اول باید در کلاس داوری شرکت کنید، امتحان بدهید، با داوران هماهنگ کنید، هنگام ثبت نام رده سنی بازیکنان و اسامی مربیان را باید کنترل کنید و بعد می رسیم به اجرا، زمانی که شما برنامه بازی ها را می نویسید، احتمالش هست که برخی بازیکنان به صورت شناور در رشته دیگری هم بازی داشته باشند، که باید تداخل ها را برطرف کنید، بعد برنامه را اعلام می کنیم، با ان مخالفت می شود، چون می خواهیم رضایت همه را داشته باشیم، سعی می کنیم تغییرش را بدهیم، تیم بعدی شاکی می شود. خیلی خلاصه بگویم برای همین یک کمیته هزار داستان وجود دارد.

همین حکم هایی که می خواهیم مهر فدراسیون را داشته باشد، دوندگی دارد، جوایزی که تهیه می کنیم، هزینه بسیاری دارد و متاسفانه هزینه ها سرسام آور افزایش یافته است.

در نهایت هم برگزارکنندگان از صبح تا شب باید بازی ها را برگزارکنند، یک نفر هم تشکر نمی کند اما صد نفر انتقاد می کنند و این انرژی آدم را می گیرد، الان که دارم با شما صحبت می کنم ساعت یک ربع به پنج صبح است، نزدیک شش روز است که روزی نیم ساعت، چهل دقیقه فقط خواب رفتم، صبح که در آرایشگاه بودم زیر قیچی آرایشگر خواب رفتم. واقعا برگزاری جام سخت است، یک بار اگر برگزاری جام را تجربه کنند، متوجه می شوند که چه قدر سخت است، همانطور که کانونی های قدیمی چون برگزاری جام را تجربه کرده اند، همیشه به ما خداقوت و خسته نباشید می گویند.

تفاوت های جام ۴۱ با جام های قبلی چیست؟

بهسازی زمین های والیبال، بسکتبال و فوتبال

برگزاری نشست داوری برای اعضای کمیته فوتبال زیر نظر داوران فدراسیون و همانند سال های گذشته هر هفته تمرین داشتند.

با توجه به گرانی فرش بدمینتون، امکان خرید این فرش وجود نداشت با نظرخواهی از ورزشکاران و مربیان بدمینتون، همچون پریسا زره پوش، موادی را به ما معرفی کردند که روی زمین کشیده می شود و جلو سر خوردن ورزشکاران را می گیرد و دیگر نیازی نیست که ورزشکاران روی زمین نوشابه بریزند. که واقعا هم موثر بود.

یکی از میزهای پینگ پنگ با یاری خیراندیشان تعویض شد و کلاس اعضای این کمیته با جدیت بیشتری دنبال شد و سعی کردیم که برای داوران این رشته حتی گزینش داشته باشند.

در بوفه که آماده کردن غذاها طول می کشید و نظم چندانی نداشت، سیستم صدور فیش الکترونیک و Cal Number را راه اندازی کردیم و برای بالابردن کیفیت غذاها، منو غذاها را محدود کردیم. در بوفه سرد نیز خیلی تلاش کردیم و امسال اگر دیده باشید همیشه جلوی بوفه سرد صف بود و همه راضی بودند. از تلاش مسئولان بوفه سپاسگزاری می کنم

اعضای کمیته شطرنج، امسال زیر نظر یکی از اساتید بزرگ شطرنج، آموزش دیدند و چند جلسه در مسابقات سطح تهران، به داوری پرداختند. که باید از همت آنها سپاسگزاری کنم.

همانطور که گفتم در کمیته پزشکی هم از پزشکان زرتشتی کمک گرفتیم و دکتر آرش دری هر روز به صورت کامل اینجا حضور داشت و هم حواسش به شرکت کنندگان بود و هم ورزشکاران.

سخن آخر:

کانون در داخل تهران از اعضای خانواده های زرتشتی تهران تشکیل شده است، در یزد هم یانش وران و در کرمان هم کمیسیون جوانان را داریم، خیلی خوب است که این جوانان زرتشتی دور هم جمع می شوند که بی دلیل هم نیست. به خاطر این است که بیایند امتحان کنند، یاد بگیرند و تعدادی نیروی متخصص مدیریتی و اجرایی برای آینده جامعه زرتشتی داشته باشیم و این کم هزینه ترین و پرسودترین جایی است که وجود دارد یعنی با یک هزینه خیلی کم مثل خیراندیشی و همراهی کردن کانون در اجرای برنامه، باعث می شوند که مثلا در این برنامه ۱۷۰ نفر دور هم جمع شوند، با چالش های مختلف روبرو شوند و روندهای اداری بیاموزند، نامه نگاری انجام دهند با شهرداری، وزارت ورزش، پلیس اماکن و… یا وقتی برخوردهایی در جام اتفاق می افتد، بروند آنها را حل کنند و معاشرت را بیاموزند. در واقع این یک نوع سرمایه گذاری برای جامعه است،

فکر می کنم که نگرش برخی باید تغییر کند، خیلی از همکیشان می گویند که به برگزارکنندگان خوش می گذرد، در صورتی که ما جلوی طوفان انتقادات قرار می گیریم، غرورمان خورد می شود، دلمان می شکند، ولی می ایستیم.

به نظرم خیلی مواقع به برگزارکنندگان کم لطفی می شود و جامعه این نگاه را ندارد که در این برنامه ها نیرو، برای آینده جامعه زرتشتی تربیت می شود. همانطور که می بینید، رئیس وقت انجمن زرتشتیان تهران، زمانی دبیر کانون بوده است.