در نوشته امروز به صورت ویژه به یکی از همراهان سایت برساد می پردازیم.
به دنبال نوشته روز گذشته، امروز هم می خواهم از همکاران سایت برساد یاد کنم. جایگاه کامبیز رستمی عصرآبادی در سایت برساد بی نظیر است، او شاید تنها فردی باشد که در تمام این سالها، در برساد حضور داشته است، حضوری موثر و همیشگی.
کامبیز حتی روزهایی که خودم در برساد کم رنگ بودم، هم پر رنگ بود. برای سالها و شاید هم اکنون هم معمولا هر روز ما با هم صحبت می کنیم. زمانی که همراهان بیشتری داشتیم، او مسئول خبرنگاران تهران بود. از ابتدا تاکنون کامبیز عکس می گیرد، خبر تهیه می کند، گفتگوهای تلفنی را انجام می دهد، گزارش می نویسد.
بعد از انتخابات مجلس هشتم و قبل از آغاز آن مجلس، شانزده سال پیش در همین روزها کامبیز به سایت برساد پیوست، امید کاجیان، کامبیز را جذب کرد و او بدین ترتیب به جمع ما اضافه شد. خودش می گوید برای اولین خبر در جلسه کنکاش یگانگی یا انجمن زرتشتیان تهران حضور یافته است و از آن به بعد او همواره همراه برساد بود و خوشبختانه هنوز هم هست. حتی الان که در کنار شغلش، عضو هیات مدیره انجمن زرتشتیان تهران است، همچنان زمانی را به سایت برساد اختصاص می دهد.
خصوصیت مهم کامبیز آرامش او است، یادم می آید سالهایی که برای پوشش اخبار جام جان باختگان تلاش بسیاری می کردیم و چندین خبرنگار در مارکار تهرانپارس حضور می یافتیم و بخش هایی همچون گزارش لحظه به لحظه و پخش زنده داشتیم، بارها عصبانی می شدم و با خبرنگاران سایت بحث و جدل می کردم، تنها کسی که همیشه آرام بود و هیچگاه نمی شد با او درگیر شد کامبیز بود. حتی آن سالی که متاسفانه دوربینش را گرفتند هم عصبانی نشد.
شاید او کمی دیر به برنامه ها می رسید، اما مهم این بود که با وجود تمام مشکلات و مشغله می رفت و البته هنوز هم می رود، تلاشش را می کند و هنوز هم عکس و گزارش می گیرد و می فرستد.
بارها شده است که ما در تهران تنها کامبیز را داشته ایم و بس.
خوش به حال ما در سایت برساد که برای این مدت طولانی، چنین دوست عزیزی را در کنارمان داشتیم، این نوشته کمترین کاری بود که می توانستم به پاس سالها همراهی و فداکاری و مهربانی و آرامش کامبیز رستمی انجام بدهم. باشد که تا هستیم همراهمان باشد.
