تینا و من حدود یک سال و نیم هست در راحت آباد تفت در خانه پدربزرگی زندگی می کنیم. جایی که هوا همیشه عالی است، آدمها مهربان اند، هیچ چیز بیش از حد گران نیست، هیچ وقت خیابان ها شلوغ نیستند. اما همسایه ای وجود ندارد، خانه ها پر شده اند از خالی، صدای آشنایی از کوچه ها به گوش نمی رسد. اینجا زندگی تنها رفیق و فامیل کم دارد، اینجا زندگی تنها صدای خنده و گفت و شنود در کوچه ها را کم دارد.
این روزها اما هیچ چیز کم ندارد زیرا روزهای شاد گاهنبار است و صاحبان خانه ها از تهران و یزد آمده اند تا در خانه های زیبای پدری شان گاهانبار بخوانند و با همازوری در گاهنبار های دیگران شرکت کنند.
خدا هیچ گاه گاهنبار را از ما نگیرد، که بهترین روزهای سال روزهای گاهنبار هاست، کوچه ها بوی زرتشتی بودن می گیرد، هر بار که سری به کوچه می زنی یک دوست یا فامیل دلربا می بینی، خوش بش ها شروع می شود.
شب هایش همگی در یکی از خانه ها جمع می شوند و شادی فوران می کند، همگی در اجرای گاهنبار ها به یکدیگر کمک می کنند.
همازوری در این روزها معنی می یابد.
فکرش را که می کنم دلم می خواهد من هم تجربه زندگی در سال هایی که روستاها پر از جمعیت بودند را می داشتم. روزگاری که هر روز و شبش مانند روزهای گاهنبار بوده، رفاقت ها آنچنان شدید بوده که همچنان پیمان برادری و خواهریشان پا برجاست.
امیدمان آن است باز روزگار خوشش برگردد اما به سبک امروز.
