حتی زمانی که به عنوان بزرگترین موبد ایرانی مورد احترام همه بود، فقط میخواست یک موبد ساده شناخته شود. صدای او در هنگام خوانش اوستا مانند نت های موسیقی ایران، دل را نوازش میداد، با چهرهای آکنده از معنویت.
اولین بار او را در فرودگاه بینالمللی ایندیرا گاندی در دهلی دیدم با ردای سفید و نوار باریکی از کار طلایی، همه را متوجه میکرد که او مردی الهی است. دانشی گرانبها را با ما به اشتراک گذاشت. او در باغ «سِتنا فارم» دعا خواند، در فضای باز روی چمنهای سبز یک جشن مذهبی (جشن) را برگزار کرد و در حالی که کاملاً در حال مینوی خود فرو رفته بود، نیایش هایش را زمزمه میکرد.
پس از درگذشت والدینم، هر سال در سالگرد تولد و وفات آنها یادشان را گرامی میداشت و به ما یادآوری میکرد که روان های نجیب درگذشتگان همیشه در این دنیا و دنیای دیگر دوستانی خواهند داشت.
او به ما آموخت پیام زرتشت را بهخاطر حقایق جهانیاش دنبال کنیم، هر نماد در آیینها را با دقت توضیح دهیم، بهویژه آیینهایی که مسیر زندگی را نشان میدهند—از جمله سدرهپوشی، ازدواج و رسیدن به مینویت. او به ما خدمت واقعی و بیچشمداشت را آموخت، چراکه شاهد بودیم چگونه جسمی نحیف اما روحی استوار به آموزش همه، چه زرتشتی و چه غیرزرتشتی، ادامه میداد و راه اشویی را نشان میداد.
موبد فیروزگری اکنون در آن باغ پردیس در کنار عزیزانش است، اما حضور او در میان ما باقی خواهد ماند، در هدایای سفره و کیسههای لرک که با برکات او پر شدهاند. آرام بگیر، موبد فیروزگری، زیرا بسیاری که تو را دوست داشتند، راهت را ادامه خواهند داد.
گفتنی است دکتر شرناز کاما مدیر پروژه PARZOR در یونسکو برای حفظ و ترویج فرهنگ و میراث زرتشتیان پارسی است. در این نقش، او به سراسر هند سفر و سنتهای شفاهی را ثبت کرده و آگاهی از فرهنگ و میراث غنی این جامعه را افزایش داده است.
او از سال ۱۹۸۳ در دانشگاه دهلی تدریس داشته و نویسنده و ویراستار کتابهایی در موضوعات مختلف، از ادبیات گرفته تا هنر، بوده است. دکتر کاما چندین دهه در امور جامعه زرتشتی فعالیت داشته و به پاس خدماتش به این جامعه، جوایزی همچون جایزه مشارکت برجسته از بنیاد یادبود مانچرچی ایدالچی جوشی و جایزه بنیاد آموزشی مزدا از فدراسیون انجمنهای زرتشتی هند را دریافت کرده است.
او علاقهای عمیق به ترویج همزیستی میان ادیان دارد و بهعنوان نماینده زرتشتیان، عضو شاخه هندی معبد بینالمللی تفاهم است.
