برساد، رشید شهرت – انجمن های زرتشتی، گروهی هستند منتخب جامعه، که پذیرفته اند، برای جامعه شان زمان بگذارند و در قامت عضو هیات مدیره، فعالیت های انجمن را در زمینه های مختلف سر و سامان دهند.
فعالیت هایی که همگی مرتبط با جامعه است، یکی از این فعالیت ها نگهداری از محل های فرهنگی، دینی، ورزشی است که در اختیار انجمن ها قرار دارد، از آتشکده وآرامگاه تا سالن و زمین ورزشی. همه این موارد نیاز به نگهداری و مراقبت دارد.
دومین فعالیتی که معمولا انجمن های زرتشتی انجام می دهند برگزاری آیین ها و جشن ها است، مراسمی که بهانه ای است برای گردهمایی زرتشتیان، تا دیدارها تازه شود، تا ساعتی به دور از مشکلات ریز و درشت، کنار هم بنشینند و به تماشای برنامه ها بپردازند و صحبت کنند.
البته که اعضای انجمن، با توجه به رفتاری که با زرتشتیان محدوده خود دارند، در این مسیر تنها نیستند و معمولا در جامعه، علاقه مندانی پیدا می شوند که در این نوع فعالیت ها همراه انجمن ها می شوند. از سوی دیگر انجمن هایی هستند که با توجه به حجم فعالیت هایی که انجام می دهند و بودجه ای که در اختیار دارند به صورت پاره وقت یا تمام وقت، افرادی را استخدام کرده اند تا در انجام کارهای انجمن یاریگر اعضای هیات مدیره باشند.
در این چند ماه گذشته، انجمن هایی هستند، که به دلایل مختلف از برگزاری هر جشنی شانه خالی می کنند، این در حالی است که حداقل خواسته جامعه زرتشتی از انجمن ها، همین برگزاری مراسم است، اینکه بهانه ای وجود داشته باشد تا مردم حداقل ماهی یکبار گردهم بیایند و برای ساعتی شاد باشند، واقعا اجرایی نیست؟
بیایید به کانون دانشجویان زرتشتی نگاه بیندازیم، روزهای ۶ تا ۱۰ امرداد یعنی کمی بیشتر از یک ماه، پس از جنگ ۱۲ روزه تحمیلی، جام جان باختگان را در مارکار تهرانپارس برگزار کرد. مسابقاتی که بیش از ۱۵۰ برگزارکننده دارد، فقط هماهنگی همین برگزارکنندگان خودش به چند روز برنامه ریزی نیاز دارد.
در حالی این مسابقات برگزار شد که روزی دو ساعت در تهران برق می رفت و مشکل کمبود و قطعی آب نیز وجود داشت. بدون شک راحت ترین کار تعطیلی این مسابقات بود، اما کانون دانشجویان زرتشتی با شجاعت و با همراهی شرکت کنندگان و دیگر ارگان های زرتشتی تهران جام جان باختگان را برگزار کرد و بزرگترین گردهمایی ورزشی زرتشتیان شکل گرفت. یادتان نرود، همین جام های ورزشی است که کودکان و نوجوانان وجوانان را گردهم می آورد، شما در این مسابقات است که این بخش از جامعه را می بینید و این اهمیت کار کانون را دوچندان می کند.
انجمن های دیگری هم هستند که ترجیح دادند با وجود مشکلات مختلف و با کمی جابجایی زمان برگزاری، به جای تعطیل کردن یک برنامه، آن را در زمان مناسب تری و با شیوه ای متفاوت، انجام دهند.
اما انجمن هایی هم هستند که در سکوت فرو رفته اند، ایستاده اند تا همه چیزگل و بلبل شود و بعد برنامه ای را برگزار کنند. این درحالی است که اتفاقا در روزهای سختی، جامعه بیشتر به شادی و همراهی نیاز دارد.
