دُردانهٔ ایران

ثانیه‌ها و دقیقه‌ها از حرکت ایستادند، نظریه‌ها و تئوری‌ها غمگین شدند، هذلولوی‌ها و چندوجهی‌ها گریستند، هندسه و جبر و ریاضیات سکوت کردند….

گویی جهان به احترام تو متوقف شد، انگار همه برای چند لحظه مبهوت رفتن تو شدند؛ تویی که معنای جدیدی به علم و اخلاق بخشیدی، تویی که جنگیدی تا توانایی‌هایت را ثابت کنی، تویی که فرزند بودی، همسر بودی، مادر بودی، استاد بودی، دانشمند بودی…. راستی چند نقش داشتی؟ چگونه به همهٔ کارهایت می‌رسیدی و باز هم فرصتی برای تعمق در دنیای ریاضیات پیدا می‌کردی؟ به راستی که تو تعریف جدیدی از واژهٔ نابغه ارائه دادی!

می‌دانی نسل من خسته است، آنقدر خسته که زود وا می‌دهد، اما تو برعکس ما بودی، تا لحظهٔ خاموشی دست از مبارزه برنداشتی! تو ثابت کردی می‌توانی، ثابت کردی با وجود همهٔ محدودیت‌هایی که یک زن دارد، ارادهٔ او شکست‌ناپذیر است! تو ثابت کردی قوانین و طرز تفکر مردم سرزمین‌ات نمی‌توانند سد راه تو شوند برای رسیدن به آنچه ایمان داری! تو با جابه‌جایی مرزهای دانش، ثابت کردی رسیدن به آرزوها محال نیست.

می‌دانم، خوب می‌دانم دلگیری، یادم هست هنگامی که همهٔ مردم دنیا به احترام تو ایستاده بودند و تو را برای دریافت مدال فیلدز (نوبل ریاضی) تشویق می‌کردند، رسانه‌های سرزمین مادری‌ات در حال انتخاب عکس بودند! یادم هست هنگامی که خبر عضویت تو در آکادمی ملی علوم آمریکا جهانی شد، جریان‌های فکری در ایران در پی مصادره شخصیت تو بودند! می‌دانم تا زمانی که بودی، نه نبوغ‌ات گرامی داشته شد و نه بزرگداشتی برگزار، اما حالا که رفته‌ای همه داریم حسرت می‌خوریم.

فکر می‌کنم سال‌ها پیش هنگامی که بار سفر از سرزمین مادری‌ات بستی، کمتر کسی فکر می‌کرد روزی لقب ملکهٔ ایرانی ریاضیات را به تو بدهند، اما امروز همه به تو می‌بالیم که بانوی نخستین‌هایی. می‌دانی امروز اندوهی دارم به بزرگی آسمان، نه تنها برای تو، بلکه برای همهٔ مریم‌های ایران‌زمین که مجبور به ترک این خاک می‌شوند.

دُردانهٔ ایران، تو برای نسل من الگویی، الگوی تلاش و پشتکار، الگوی صبر و بردباری، الگوی انسانیت و بزرگی. می‌خواهم به تو قولی بدهم: دفعهٔ بعدی که در کاری شکست خوردم، ترس و ناامیدی را کنار می‌گذارم و بار دیگر تلاش می‌کنم؛ تلاش می‌کنم تا همانند تو، ثابت کنم نبوغ و پشتکار می‌توانند مرزهای محدودیت را در هم بشکنند!

یادت گرامی….