برساد، رشید شهرت _ در هنگامه برگزاری جام یگانگی، که در نوروز ۱۴۰۴، برگزار شد. فرصتی پیش آمد تا با یکی از دوستان به گفتگو در مورد روز مبادا بپردازیم.
یکی از دغدغه های مشترک بسیاری از مردم ایران، دغدغه اقتصادی است. ایرانیان در چند سال گذشته، چند بار بالا رفتن نرخ ارز و به دنبال آن تورم شدید را تجربه کردند و هر بار از لحاظ اقتصادی ضعیف تر شدند.
چهل و دومین دوره جام یگانگی پس از ۶ سال وقفه، در نوروز ۱۴۰۴ برگزار شد، این مسابقات با برگزاری بازی های بسکتبال، در رده نونهالان و نوجوانان نیز همراه بود که با استقبال خانواده های تهرانی روبرو شد و رونقی به جام کهن سال یگانگی داد. در روزهای برگزاری جام، فرصتی دست داد تا گروهی از هم کانونی های قدیمی را ببینم.
در گفتگو با یکی از این دوستان، صحبت به روز مبادا کشیده شد و این پرسش پیش آمد که از لحاظ انجمن ها روز مبادا چه روزی است؟
نیک اندیشان زرتشتی، در زمان های مختلف زمین و ساختمان هایی را به انجمن های زرتشتی اهدا کرده اند؟ دارایی هایی که انجمن های زرتشتی به عنوان پشتوانه به آنها نگاه می کنند و قرار است از آنها در روز مبادا استفاده کنند؟
در وضعیتی به سرمی بردیم که اکثریت جامعه با توجه به نرخ تورم، هر سال فقیرتر از سال گذشته هستند. آیا این وضعیت نشانه ای از روز مبادا نیست. نشانه ای نیست که انجمن ها نیز به فکر چاره باشند؟ آیا نباید از این سرمایه در راستای بهتر شدن اوضاع اقتصادی جامعه استفاده کنند؟
در پاسخ گفتم: فروختن زمین و ساختمان و هزینه کردن آن برای موارد روزمره انجمن ها، چه دردی از جامعه را دوا می کند؟
درست است که فروش دارایی، بدون برنامه، زیان آور است، اما نگه داشتن آن بدین صورت نیز باعث می شود که ارزش آن به اندازه تورم رشد نکند. پرسش اصلی این است که چرا انجمن ها به دنبال برنامه ریزی نیستند تا براساس برنامه، از این دارایی ها استفاده کنند و وضعیت جامعه زرتشتی را بهبود ببخشند. تا کی قرار است چشممان را به روی وضعیت و مشکلات ببندیم و بگوییم هنوز روز مبادا از راه نرسیده است؟
