کتاب «واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی» به عنوان یکی از «صد کتاب ماندگار قرن» در کتابخانه ملی بررسی می شود.

سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ششمین نشست از سلسله نشست های «صد کتاب ماندگار قرن» را به اثر ماندگار دکتر کتایون مزداپور اختصاص داده است. این نشست یکشنبه اول بهمن ماه ۱۴۰۲ از ساعت ۱۰ بامداد در سالن فرهنگ کتابخانه ملی ایران برگزار می شود.

سلسله نشست های صد کتاب ماندگار قرن با هدف پاسداشت نگاشته های برتر ایرانیان در یک قرن اخیر، به بررسی و معرفی صد کتاب موثر و مهم تالیفی اختصاص دارد. در

ششمین نشست از سلسله نشست های «صد کتاب ماندگار قرن» به منظور پاسداشت نگاشته های برتر ایرانیان در یک قرن اخیر، با بررسی کتابِ «واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی» نوشته کتایون مزداپور در سازمان اسناد و کتابخانه ملّی ایران برگزار می شود.

سخنرانان این نشست، مجتبی منشی زاده رئیس گروه زبان شناسی دانشکده ادبیات و زبان های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی و احسان چنگیزی دانشیار دانشکده زبان و ادبیات زبان های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی درباره کتابِ «واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی» هستند، فرح زاهدی عضو هیات علمی سازمان اسناد و کتابخانه ملّی، نیز دبیر نشست است.

دکتر کتایون مزداپور، پژوهشگر ادبی، اسطوره شناس، زبان شناس، نویسنده و مترجم متون ایران باستان است. وی اول فروردین ۱۳۲۲ در یک خانواده زرتشتی در شهر یزد چشم به جهان گشود، در سال ۱۳۵۹ دکترای فرهنگ و زبان های باستانی را دریافت کرد. آثار متعددی از این پژوهشگر زرتشتی منتشر شده است که از جمله می توان به «سروش پیر مغان»(یادنامه جمشید سروشیان)، «گناه ویس»، «ارداویرافنامه» (متن پهلوی)، «زرتشتیان»، «داغ گل سرخ و چهارده گفتار دیگر درباره اسطوره»، «اندرزنامه‌های ایرانی» و «واژه‌نامه گویش بهدینان شهر یزد»، اشاره کرد.

گفتنی است کتاب «واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی»، سال ۱۳۹۰ در ۸۰۶ صفحه توسط انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به چاپ رسید و در سی امین دوره جایزه کتاب سال به عنوان برگزیده انتخاب شد. این کتاب به پیشینه زبان فارسی به عنوان زبان رسمی ایران و زبان واسطه میان دیگر زبان های موجود در کشور و میان سایر اقوام ایرانی از دیرباز تاکنون می پردازد.

دکتر کتایون مزداپور در مورد این کتاب می گوید: از دو هزار و ۵۰۰ سال پیش تاکنون زبان فارسی زبان رسمی، اداری، اسنادی، نوشتاری و به نوعی دولتی و حکومتی بوده است، هرچند در سرزمین ما زبان‌های مختلف کردی، لری، ترکی یا عربی نیز در میان اقوام مختلف رواج داشته است. همین موضوع که زبان فارسی زبان رسمی ایران بوده، به رشد بیشتر این زبان کمک کرده و آن‌را به عنوان ادبیاتی غنی رسمیت بخشیده است تاجایی که این زبان تا امروز به عنوان یکی از غنی‌ترین گنجینه‌های ادبیات دنیا شناخته می‌شود.