برساد، کامبیز رستمی _ سازمان های زرتشتی فراوانی در سطح کشور وجود دارد. سازمان ها و انجمن هایی که به غیر از تعداد انگشت شماری از آنان که هدفی مشخص دارند و برای قشر خاصی از جامعه ایجاد شده اند، مانند کانون دانشجویان زرتشتی یا انجمن خیریه درمانی زرتشتیان، بقیه محدودیت عضویت در آنها جغرافیایی است و به نوعی هر فرد زرتشتی که در آن محدوده جغرافیایی زندگی کند،شایستگی عضویت در آن را دارد.

هدف اصلی آنان در اساسنامه شان مواردی ذکر شده است که برای آسایش و زندگی بهتر و یا حفظ دین و فرهنگ زرتشتیان در آن محدوده جغرافیایی فعالیت می کنند.
در این بین تعدادی از این انجمن ها، نقش پررنگ تری در جامعه کل زرتشتی دارند، چرا که جمعیتی بیشتر را پوشش می دهند و یا دارای امکاناتی هستند که نه تنها برای زرتشتیان آن محدوده جغرافیایی مفید است که تصمیمات و نحوه بهره برداری از این امکانات، بر روی زرتشتیان دیگر شهرها و حتی کشورهای دیگر و حتی گاه غیر زرتشتیان تاثیرگذار است. انجمن زرتشتیان تهران، از این دسته انجمن ها است.
مطابق قوانین کشور، ساختار انجمن های زرتشتی تا حدی شبیه ساختار شرکت های تجاری است. اینکه می گویم تا حدی چون برخلاف شرکت های تجاری،‌ ملاک و هدف اصلی انجمن های زرتشتی، کسب درآمد یا افزایش دارایی آن نیست تا بین اعضای آن تقسیم شود. بلکه اغلب این انجمن ها، وظیفه دارند تا کمک های خیراندیشان را جذب کنند و آنها را برای استفاده بهینه در اختیار آن اعضا قرار دهند.
به هر روی، اعضای آن انجمن، یعنی تمام افرادی که کارت عضویت انجمن را دارند، از بین خود افرادی را به عنوان اعضای هیات مدیره انتخاب می کنند تا در طی مدت مشخصی از سوی آنان در فعالیتهای معمول کار کنند و تصمیم بگیرند. در واقع به صورت دموکراسی غیرمستقیم، نظرات آنان را در دیدگاه های دیگر بگویند و با خرد جمعی بهترین تصمیمات را برای کل اعضای آن انجمن بگیرند.
بازرسانی نیز سالیانه انتخاب می شوند تا بر عملکرد آنان نظارت کنند و طی گزارش هایی نحوه عملکرد آنان را به اعضای آن انجمن گوشزد کنند.
با این حال همانند کشورها که تصمیمات بزرگ را به همه پرسی می گذارند، تصمیمات اصلی انجمن ها به عهده مجامع عمومی آن ها گذاشته می شود. رای هایی که هر کدام از آنها ارزشمند است و مورد احترام.
اینکه چه تصمیماتی نیاز به مجمع دارد را اساسنامه هر انجمن مشخص می کند. معمولا به غیر از انتخاب اعضای هیات مدیره جدید، سالیانه باید حداقل یکبار مجمع عمومی برگزار کرد که در طی آن عملکرد یکساله آن انجمن به تایید تمام اعضای آن انجمن برسد.
در اساسنامه انجمن زرتشتیان تهران، به غیر از این موارد، دو مورد وجود دارد که تصمیم گیری در مورد آن را در صلاحیت هیات مدیره ندانسته است. یکی از موارد تبدیل به احسن املاک است. انجمن زرتشتیان تهران هر دارایی غیرمنقولی را که بخرد یا نیک اندیشان به انجمن ببخشند، نمی تواند آن را به فروش برساند مگر آنکه مجمع عمومی مجوز آن را صادر کرده باشد.
بند دیگری نیز در اساسنامه انجمن پس از انقلاب گنجانده شده است که تا جایی که من به خاطر دارم تاکنون ۲ بار، برای آن مجمع تشکیل شده است. مطابق ماده ۱۱ انجمن، هیچ کدام از اعضای هیات مدیره نمی توانند بیش از ۳ گردش متوالی یا ۵ گردش متناوب عضو هیات مدیره انجمن زرتشتیان تهران شوند. مگر آنکه این افراد مورد تایید مجمع قرار بگیرند.
آدینه پیش رو، ۲۶ اردیبهشت ماه، انجمن زرتشتیان تهران دو مجمع عمومی برگزار می کند. مجمعی که برای تصویب تراز و بیلان است و دیگری برای تصمیم گیری برای عضویت تعدادی از افرادی که مشمول ماده ۱۱ اساسنامه هستند و همینطور تعیین هیات نظارت بر انتخابات گردش ۴۶.
این تصمیمات، می تواند وضعیت گردش ۴۶ انجمن زرتشتیان تهران را دگرگون کند و حتی بر روی سالهای دورتر و گردشهای آینده نیز تاثیر بگذارد.
شوربختانه برخلاف اهمیت بسیار بالای تصمیمات مجمع،‌ مجامع معمول انجمن زرتشتیان تهران و بسیاری دیگر از ارگانها، با تعداد بسیار کمی از همکیشان رسمیت می یابد.
فراموش نکنید که هر رای اهمیت دارد. در طی حضور کوتاه خود در جامعه زرتشتی، دو مجمع را به یاد دارم که خودم نتوانستم در آن حضور داشته باشم و با اختلاف یک یا دو رای تصمیم آن مجمع، مخالف نظر من بود و هنوز پس از گذشت مدتها، افسوس می خورم که اگر من می بودم شاید سرگذشت متفاوتی را برای انجمن زرتشتیان تهران و حتی جامعه زرتشتی شاهد بودم.